Saturday, June 16, 2012

පැහැසර සිත්තම් 02

16-06-2012
flight eka මැලේසියාවට  ආව .එතන පැය 3 ක් ඉන්න වෙනවා...එකේ හම්බ වුන lady එක්ක කයියක් දාන් හිමිට  ඊලග  flight එකට යන්න පාර හොයා ගත්ත..එයත් මගේ කතාව අහල ගොඩක් සතුටු වුන..එයා මට ගොඩක් උදව් කරා.ඊට  පස්සේ අමාරුවෙන් train එකේ නැගල ඊලග flight එක ලගට ආව.ඉතුරු පැය 4 මොනවා කරන්නද?අම්මට කෝල් එකක් දල කිව්වා මන් මැලේසියාවට  ආව කියල..ඉතුරු පැය 4 යනකන් මන් පිරිත් පොත අතට අර ගෙන කියවන්න හිතුවා.අද ඉදන් මගේ තනි නොතනියට ඉන්නේ මේ පිරිත් පොත තමා.
"පුතේ මොනවා වුනත් හැමදාම පිරිත් ටික කියන්න..අපි නැතත් දෙවියෝ මගේ පුතාව ආරක්ෂා කරයි."

අම්ම අන්තිමට කිව්වා කතාව මට මතක් වුණා.
එතන තිබ්බ පුටුවක වැඩි වෙලා බැග් එකෙන් පිරිත් පොත එලියට අරන් පොත පෙරලුව.මුල්ම පිටුවේ තිබ්බේ අපේ ගෙදර 4 දෙනාගේ ෆොටෝ එකක්.. හිතේ අන්තිම කොනේ හිර කරගෙන හිටපු කදුළු කැට හෝ හෝ ගාල කඩන් වැටුනා..මෙතන මගේ කදුළු කවුරු දකින්නද? මන් හිතේ දුක යනකන්ම ඇඩුවා.මන් හිතන්නේ පැයක් විතර මන් අඩන්න ඇති.රතු වෙලා තිබ්බ මුනේ ඉදිමුන ඇස දෙක වහගන්න හිතාගෙන මන් washroom එකට ගිහින් මුණ හෝද ගත්ත...
දැන් ඉතින් මොන පිරිත් ද? මන් එහෙන්මම පිරිත් පොත  ඇතුලට  දා ගත්තා..
කොහම කොහම හරි flight එකට නැග්ග මන්..මට හම්බ වුනේ මැද සීට් එකක්.එහා පැත්තේ හිටියේ ඔසී යන family එකක්..අම්මට තුරුල් වෙලා යන ළමයි දිහා මන් බලන් හිටියේ හරිම ලෝබ කමකින්..ආයේ මගේ අම්මට තුරුල් වෙන්න මට මස 6 ක් බලන් ඉන්න වෙනවා නේද කියල මතක් වෙද්දී උගුර හිර වෙනවා වගේ මට දැනුනා.පැය 7 ක් යනවා එතන ඉදල ඔසී යන්න...මන් ටිකක් නිදා ගන්න කියල හිතාගෙන ඇස දෙක පියන් බ්ලැන්කට් එකට ගුලි වුණා....




පහන් අයෙත් වැඩට යන්න පහුවදා නැගිට්ට..මුළු රෑම නිදි මරපු නිසා එයාගෙත් ඇස දෙකම ඉදිමිලයි තිබ්බේ..

"මොකද පුතේ .අසනිපයක්වත්ද.?මුනත් රතු වෙලා "
" නැ එහෙම දෙයක් නැ"
හිතට තරහක් ආවත් උදේ පාන්දරම අම්ම එක්ක එල්ලෙන්න බැරි නිසා පහන් වතුර වීදුරුවත් අරන් එහෙන්මම මිදුලට බැස්ස.හිතට කිසිම සැනසීමක් නැ..හිත සැහැල්ලු වෙනකන් කියල හිතාගෙන මිදුලේ එහෙ මෙහෙ ඇවිද්ද පහන්..
"පුතේ අද වැඩට යන්නේ නැද්ද?"

අයෙත් අම්ම අහද්දී තමා පහන් මෙලොව සිහියට අවේ.ඕනවට එපාවට දත් මැදගෙන වැඩට යන්න ලෑස්ති වුණා.
" ආ පුතේ බත් එක."

මොන බත්ද අම්මේ ..ඕක ගෙනිච්චට මන් කන්නේ නැ..කවුරු හරි හිගන්නේක්ගෙවත් බඩ පිරෙයි කියලයි  , මේ උදේම අම්මගේ හිත රිද්දන්න බැරි  නිසයි පහන් බත් එක අතට ගත්තා..පව් මන් කන්නෙත් නැ.අම්ම උදේ 3 ඉදන් නැගිටගෙන..පහන්ට මොහොතකට අම්ම ගැන පුංචි දුකක් ඇති වුණා.
අනේ මේ දරුවට මොනවා වෙලාද මන්ද?වුණා හැමදේම මන් දන්නවා මගේ රත්තරනේ..එත් මොකද කරන්නේ අපි.යන මිනිස්සුන්ට වැද වැටි වැටි ගෙන්න ගන්න තරං උනුත් මිනිස්සුද?මගේ රත්තරන් පුතාට වරදින්නේ නැ..පුතාගේ වෙලාව බලපු වෙලාවේ පන්සලේ හාමුදුරුවොත් කිව්වා.පුතාගේ හොද  කාලේ ඉස්සරහට එනවා කියල.මගේ පුතාව සුකිරි බටිල්ලෙක් වගේ බලාගන්න කෙල්ලෙක් මගේ රත්තරන් පුතාට හම්බවෙයි මගේ පුතේ.ඒ කෙලි එනකන් මගේ පුතා ඉවසන් ඉන්න.
"කතරගන් දෙවියන්ගේ පිහිටයි මගේ රත්තරන් පුතාට."
අම්ම හිතින් එහෙම කිව්වා.
වෙලාව 4.30 යි. කෝච්චියට යන්න පහන් හිමිට පාර දිගේ පිය මැන්න. station එකට යන්න ඕනේ ඉස්කෝලේ පහු කරල..station එකට යන්න වෙන පාරක් තිබ්බ නං කොච්චර හොදද කියල පහන්ට හිතුන වාර ගාන අනන්තයි, අප්‍රමානයි.මොකද මේ ඉස්කෝලේ සදලි එක්ක ගත කරපු ඒ අවුරුදු 3 හමාරම එක තප්පරයකින් පහන්ට මතක් වෙන නිසා.එතනින් පස්සේ මුළු දවසම එපා වෙනවා.

කුචු කුචු ගාගෙන කෝච්චිය එනවා ඇහුන.

කෝච්චියට  වඩා ටිකක් ඉක්මනට පහන් station එකට ගියා

2 comments: