Wednesday, June 20, 2012

පැහැසර සිත්තම් 03

20-06-2012

මන් ලොකු නින්දක් නිදාගෙන ඇහැරුනා..ඒත් තවම ගත වෙලා තිබ්බේ පැයක් විතරයි. මන් මොනවා කරන්නද ? ගමනාන්තයට තව පැය 6 ක් තියෙනවා..මගේ එහා පැත්තේ අම්ම එයාගේ ළමයි ටික තුරුළු කරන් ඉන්න හැටි දැක්කම මගේ පපුව හෝස් ගල යනවා.මගේ අම්ම ..මෝහතකට අයෙමත් මගේ හිත හද වැටුන...
මොකක්ද හංසි ඔය ඇඩිල්ල. දැන් ඔය මාස 6 ම අඩන්නද කල්පනාව.
මන් අවනත නැති මගේ හිතට මවිසින්ම තරවටු කරගත්ත.
ඒ වෙලාවේ ගුවන් සේවිකාවක් විසින් අපිට කන්න කෑම අරන් ආවා.ගත යුතු නිසා මන් එක ඇතට ගත්ත  මිසක් කෑමේ ආසාවක් මට තිබුනේ නෑ.
ඒත් බුදුහාමුදුරුවෝ දේශනා කරා වගේ  ජිවත් වීම පිණිස එක කන්න මන් තීරණය කරා..හ්ම් හ්ම් හ්ම්
මේ දුක් සුසුම් ඔය පැය 6 පුරාම තිබුන...ඒවා ඔක්කොම කියන්න ගියොත් මේ කතාව ඉවර වෙනකන්ම කියන්න පුළුවන්.ඉඩක් හම්බුනාම මන් ඒවා ඔයාලට කියන්නන්කෝ..
කොහමින් කොහමින් හරි flight එක ඔසී වලට ආවා..
අලුත් තැනක්. අලුත් පරිසරයක්. හැමදේම අලුත්

වෙලාව රැ 7.30 යි.එකේ වැඩ ඔක්කොම ඉවර වෙලා මන් එලියට එන කොට වෙලාව 9 ට විතර ලං වෙලා තිබ්බා.කලින් කතා කරා ගත්ත විදියට නිරංග අයය ඇවිත් හිටිය airport එකට..මේ නුහුරු නුපුරුදු පරිසරයේ දන්නා එකම කෙනා..එයාගේ නොනයි , බබල දෙන්නයි දැක්කම මොකක්දෝ හුරු පුරුදු ගතියක් හිතට දැනුන.අම්මට කෝල් එකක් දුන්න මන් ආවා කියල.අඩන්න බේරී කමට හීන වෙන්න අම්මගේ හැගීම් මට තේරුණා. එයාල  ගෙනාපු කෑම ටිකත් අරන් මන් මාව එක්කන් යන්න ඇවිත් හිටිය alf එක්ක මගේ කැම්පස් එකට යන්න පිටත් වුන..එයා ඒ යන ගමන් මට ගොඩක් දේවල් කියල දුන්න.පෙන්නුවා. මෙල්බන් නගරය..එකේ පාරවල් ගොඩක් දේවල් කියල දුන්න..මන් ගෙදරින් පිට වෙලා මේ වෙද්දී පැය 13ක් ගත වෙලයි තිබුනේ.ගමන් මහන්සිය මට තදින් දැනුන.ඒත් alf මාත් එක්ක දිගටම කතා කරා.මගේ පවුලේ විස්තර.මන් මෙහෙට ආවා හැටි ගොඩක් දේවල් ඇහුවා.නුහුරු නුපුරුදු දේශයක මට හමුවුන මේ  පළමු මිනිසා මට ගොඩක් කාරුණික වුන.වයසින් තුලතුනා වියේ හිටිය ඔහු මට දුවෙක් වගේ සැලකුවා.


මගේ අලුත් නවාතැන.hostel  මගේ එකට එද්දී වෙලාව 11 විතර වුණාමගේ බැග් ටිකත් අරන් මගේ room එක පෙන්නන් alf  මාත් එක්ක ආවා..මන් හිතුවට වඩා ඒ පරිසරය ගොඩක් ලස්සනයි.රැ අන්දකාරේ මැදින් ඒ නවාතැන මට පහන් හැගීමක් ගේනවා..

මගේ නවාතැන
තට්ටු තුනක් උඩ කැම්පස් එකේ මායිමට මුහුණ දාල මගේ room එක තිබුනේ..මගේ බඩු   තියන්න ඕන තැන්.කුස්සියේ මට අයිති තැන් ඒවා ඔක්කොම මට පෙන්නුවා .එට පස්සේ එයත් මට කැම්පස් එකෙන් දීල තිබුන කෑම ටිකත් දීල යන්න ගියා..
කාමරේ ටිකක් පොඩියි.ඒත් ලස්සනයි.බඩු පැක් කරන එක හෙටට කල් තියල නුඩ්ල්ස් එකක් කාල මන් නිදා ගත්ත.හෙට උදේම   grace හම්බවෙන්න යන්න තියෙන නිසා මන් නිදා ගත්තා. 


කුචු කුචු ගාගෙන ඇවිත් කෝච්චිය පහන් ඉස්සරහ නතර වුණා..තමන්ගේ ජීවිතෙත් මේ වගේම කුචු කුචු ගාගෙන ඔහේ ගලාගෙන යනවා නේද කියල පහන්ට හිතුන.අද නිහාල් අන්කල් ඇවිත් නැ.එයට කෝච්චිය miss වෙන්න ඇති , වෙනදට එයාල ඉන්න නිසා පහන්ගේ කල්පනා ලෝකය කොලබට යනකන් නතර වෙනවා.ඒත් අද අන්කලුත් නැති නිසා අයෙත් පහන් කල්පනා ලෝකෙට ගියා.වෙනදට මෙතන එහා පැත්තට වෙලා කියව කියව එයාගේ උරහිසේ ඔලුව හංගගන්න සදලි අද නැනේ.එයාගේ කටහඩ දැනුත් ඇහෙනවා වගේ.දැනුත් පහන්ගේ උරහිසේ සදලි ඉන්නවා වගේ එයට දැනුන.වෙනදට සදලිට නින්ද යනකන් ඔලුව අත ගාන නිසා පුරුද්දට වගේ පහන්ගේ අත එයාගේ උරහිසට ගියා.වෙනද වගේ සදලිගේ එයා ගාව දැන් නැහැ කියල දැන් පහන්ට හොදටම තේරුණා.ජිවිතේ හැටි ඔහම තමා.අවුරුදු 3 හමාරක ආදරයේ සුවද මතක් කරන් පහන්ට නින්ද ගියා ඉබේටම..

  


කොහේදෝ ඉදල ආවා හංස පැටියෙක් ලස්සන විලක එහෙ මෙහෙ පීනනවා පහන් හීනෙන් දැක්ක..ඒ හංසි පටිය මොන මොනවදෝ පහන්ට කිව්වා..ඒත් ඒ කිසිම  දෙයක් පහන්ට තේරුනේ නැහැ.මොකදෝ නුහුරු නුපුරුදු සැනසීමක් හිතට දැනුන..ඒත් ටික වෙලාවකින් ඒ හංසි විලේ ඇතට පීනලා ගියා.
ශමින්දක අය්යා හිතේ දුක යන්න හදල දුන්න බ්ලොග් එකේ කවි ලියල එකේ පොස්ට් කරන එක දැන් පහන්ට පුරුද්දක් වෙලා.
හිතේ නැගෙන දුක අයෙමත් පද වැලක් වෙලා පහන්ගේ හිතට ආවා...

අත දිනයක හීන අමුනපු

සොදුරු සුන්දර හැගුම් මුමුණපු
මගේ දෙව්ලිය මාව සරසපු
...................


ඔහේ අපු පද වැල් වලින් පහන්ට ගැලප ගන්න පුළුවන් වුනේ එච්ච්චාරයි. කෝච්චිය බම්බලපිටියට ආවා නිසා කෝච්චියෙන් බැස්ස පහන්..

ජිවිතේ ඉස්සරහ දවසක මේ එක සොදුරු තෝතැන්නක් වෙයි කියල පන්හන්ගේ තුන් හිතකවත් තිබුනේ නැහැ.

එදා හංසි එක්ක කතා කර කර සෙනග අස්සේ හැංගිමුත්තන් කරපු දවසේ මේ දේවල් අයෙමත් පහන්ට මතක් වුණා..  

.
 

4 comments:

  1. අත දිනයක හීන අමුනපු
    සොදුරු සුන්දර හැගුම් මුමුණපු
    මගේ දෙව්ලිය මාව සරසපු
    ..........???

    ReplyDelete
  2. Replies
    1. A wadiyen inna...ikmant anith kotasut dannan......:D thankuuu

      Delete